'Je staat nog op mute'

Ik kon mij helemaal vinden in haar punt over het belang van collega’s. 'Niemand begrijpt je zo goed als zij. Als je iets over je werk vertelt aan je partner of vrienden, krijg je soms die glazige blik. Met collega’s kun je erover lachen. Je hebt een gedeelde missie, een gedeelde belangstelling en grappen die alleen zij begrijpen. Tot slot kunnen collega’s ook leed delen en elkaar steunen. En nu vindt al het contact plaats vanachter je scherm met een soms wat korrelig beeld, een slechte verbinding of een zeer afleidende achtergrond.'

Verlangen naar kantoor

Ik vond het in het begin wel prettig, vanuit huis werken. Maar je merkt dat de rek eruit is. Met z’n allen aan de keukentafel werken is niet altijd makkelijk en veel collega’s hebben er nu ook een parttime baan als thuisdocent bij. Om deze reden is het goed om na te denken over de toekomst na corona en daar bewuste keuzes in te maken. Hoe combineren we het omgaan met collega’s, de praatjes bij het koffieautomaat en de spontane ontmoetingen waar je frisse energie en ideeën van krijgt met 'het nieuwe normaal' waar we allemaal al een beetje aan gewend zijn?

We meeten wat af!

Een ander vraagstuk is ontstaan rondom de toekomst van (digitaal) vergaderen. Volgens Japke ‘meeten’ we wat af! ‘De ene ‘call’ is nog niet klaar of er komt alweer een oproep binnen voor de volgende. Uit onderzoek blijkt dat online vergaderen nóg vermoeiender is dan een gewone vergadering. Je ziet jezelf steeds in beeld én je ziet losse beelden van collega’s. Ook lopen beeld en geluid niet steeds synchroon en dat blijkt allemaal heel vermoeiend te zijn voor je brein. Sommigen zitten tussen 9.00 uur ’s ochtends en 17.00 uur ’s middags non-stop in Teams-meetingen en vinden nog maar net de tijd om een boterham naar binnen te proppen.'

‘En dan al die calls zélf’, vervolgde Japke. ‘Daar wordt toch iedereen massaal doodmoe van? De ‘breakoutsessies’. Camera’s die per ongeluk aan staan als collega’s in joggingbroek – of erger! - langslopen. Microfoons die open staan als er op de achtergrond geplast wordt. Wifi-netwerken die haperen (‘ik loop vast’, ‘je beeld bevriest', 'ik zie je hoofd in blokjes’). Postbodes die aan de lopende band aanbellen (‘ik moet er zo even uit, want ik verwacht een pakje’). Het is zó erg dat je gaat terugverlangen naar gewone, ouderwetse, saaie, overbodige vergaderingen in een zaaltje op kantoor.’

Haar tip: 'Doe normaal! Plan af en toe rust in. Dat idee dat we móeten vergaderen, daar moeten we van af. En als je een collega moet spreken: pak de telefoon en bel elkaar wandelend in de buitenlucht.' En hoe gaan wij dit aanpakken en in welke vorm in het ‘post-coronatijdperk’? Daar denken we in het projectteam Werken@Movares al over na.

Het voordeel van de muteknop...

Zijn er dan misschien toch ook dingen die we geleerd hebben in de afgelopen maanden? Die we wél zouden willen meenemen als we weer terug mogen naar kantoor? Ik vond de reactie van Japke treffend. Want, wat zij mee zou nemen: de mute-knop. 'De meest voorkomende zin uit al die calls is: ‘je staat nog op mute’. En op plaats 2 en 3: ‘staat iedereen op mute?’ en ‘wil je even jezelf un-muten’? Zinnen die straks niemand meer wil horen. Of misschien juist wel? Je zou willen dat de mute-knop er straks op kantoor ook is, om de luid-bellende collega’s in de kantoortuin op stil te kunnen zetten of die collega die tien minuten loopt te oreren in een 30-minuten call.' Ik deel haar hoop dat in 2021 de stilte zich samenvoegt met de videovergadering. Maar bovenal dat we elkaar snel weer in levenden lijve mogen ontmoeten.